EVDE BİR AYRAN TAVASI

Öncelikle söyleyeyim ki öyle bir dünya yok! Kimse aklı bir şekilde başına gelip, bir anda ışığı görüp, ayıp, elinde bir şarap şişesi ile kapınıza dayanıp “evlensene benimle” falan demeyecek size. Evlenmeyi geçtim; kapınıza gelmeye dahi erinecek, üşenecek ve hatta gerek görmeyecekler. Kimse öyle bir gecede kendi sorgusunu tamamlayıp……aman, neyse, zaten kimse de Behzat değil! Ayrıca konumuz bu değil. Bildiğiniz üzere uzunca bir süre kapıya gelenler ya da kapıdan çıkanlar hakkında konuşmayacağız. Onlar Baalbek’te, Bekaa Vadisi’ne inen karlı yolda kaldılar. Kalsınlar, donsunlar orada.

Gelelim gerçek hayata… Uzun bir aradan sonra ev, anne-baba yüzü gördü. O yüzden hayatım; eve gidince birinin size kapıyı açması, “aç mısın” demesi, yemek yapması, sizinle yemek yemesi, oturup tv’de dizi izlemek gibi acayip şeylerle dolu. Bir zamanlar yaşama şekliniz buyken şimdi garip gelmesi tamamen bir zaman-mekan problemi. Aileden ayrılıp bu kaos şehrine geleli yedi sene oldu. Fena bir süre değil. Alışmak için yeterli ama sevmek için, hala değil.
Babamın varlığı zaten evde baya bir belli oluyor; elle tutulur ve gözle görülür şekilde. Mesela, bir ay önce ayağı çıkan yemek masası artık ayakta duruyor. Evleneceğim adamı elediğim kriterlerin arasına koyduğum “balkon kapısının perdesi”, yerine takıldı. Onu da zaten evleneceğim adamdan başka yapabilecek tek adam babamdı, o yaptı. Benim anlamadığım benim evin benden önce ki kiracıları NBA All Star takımı falan mıydı? Tavan neredeyse beş metre arkadaşım! Evde ki en büyük kabusum bir odanın lambasının patlaması ya da perdeleri değiştirmek. Neyin üzerine çıkarsam çıkayım Hobbit’ten bozma olduğum için yetişemiyorum. En son yatak odasının ampulünü değiştirmek için yatağın üzerine iki yastık, bir battaniye ve bir de kırlent koyduğumu hatırlarsınız sanırım. Düz yolda dengesini tutturamayan ben, o yığının üzerinde bir ampul takana kadar baya ter döktüm. Babam da perde takacağım derken örümcek adam gibi önce koltuğa, sonra duvara tırmandı, n’apsın.
Evde ki meşhur hava sirkülasyonunda da baya bir azalma var. Siz bilmezsiniz benim ev maşallah, böyle dağ esintileri içinde, içerde ki hava dışarı, dışarıda ki hava içeri şeklinde mütemadiyen havalanıyordu. Meğer ben şu minyatür ellerimle o kadar uğraşmama rağmen, tepede ki pencereleri tam kapatamamışım. Bizimkiler karı-koca eve girdiklerinden beri “ya bir yerler esiyor” deyip duruyorlardı, dün ben işteyken bulmuşlar. Yüz yıllık ahşap doğrama pencerelerim -ki kapalıyken bile arasından elimi sokabilirim- bir türlü kapanmadığı ve hep yarı açık kaldığı için ev püfür püfürmüş. Babam da nihayet, banyoda ki ve arka odadakini kapatmaya muvaffak olabilmiş. Gerçi kış bitti ama olsun, bu da bir şeydir. Hem tarihte ki ilk kombi benim evde olduğu için ben doğal gaz faturasını baştan çok rakamlı kabul etmiştim. Kendisi ayrıca poflama ve uflama özelliklerine sahiptir. Gecenin bir yerinde poff dedi mi sıçrarsınız yerinizden.
İşte benim bu sevgili ebeveynlerim dün deniz kenarından Beykoz ile başlayıp, Anadolu Hisarı (ki ben son dört yıldır gitmeye çalışıp bir türlü gidemiyorum, Allah da beni bildiği gibi yapsın) ile devam eden ve en son Üsküdar’da Kız Kulesi’nde (ki hala oraya da gitmedim) biten turlarından sonra bugün, Kadıköy civarında kültür turuna çıkacaklar. Akşam da birinin kucağında laptop, birinin elinde ipad, umurunda mı dünya? Bari o televizyonda ki acıklı diziyi kapatır insan di mi? Neyse benim elimde kitabım vardı, çekirdekten otlanarak kendilerine eşlik ettim. Şimdi de ben ofiste elimde kahve, tek gözüm seğirerek çalışırken onlar “aman güneş de açmış haydi oh” diye diye geziyorlar. Yok be ne kıskanacağım! Allah Allah, ne alakası var? Ver şuradan bir parça daha çikolata bakayım.

Not: Başlığa açıklama: yanlış anlaşılan şarkı sözlerinde bir efsanedir "Ankara'dan abim gelmiş, elde bir ayran tavası, annem babam beni çok severmiş".