KASAVETE Mİ GİRDİK NE OLDU, NE AYAK?

Çastara Çastara Çastara Çassss (bkz: Huysuz Virjin)

Beklentiler… Zor olan, insanın kendisinden beklentilerinin yüksek oluşu. Potansiyelimizi, neleri yapıp neleri yapamayacağımızı bizden daha iyi bilen olmasa gerek. Ama o zaman neden bu güvensizlikler, panikler, heyecanlar, kekelemeler? Ha, neden? Halbuki biliyoruz değil mi iki artı ikinin dört ettiğini bildiğimizi. O zaman neden biri bize iki, iki daha kaç eder dediği zaman kilitleniyoruz?

Bunca yıldır hiçbir şeyden muzdarip olmadım özgüven eksikliğinden muzdarip olduğum kadar. Bana engel ben olunca, insanın canı daha bir yanıyor. Çünkü kızıp lanet edecek, üzerine bahane atacak birileri olmayınca insan, kendisine ne söyleyeceğini bilemiyor. Çok azarlayınca köşesine kaçan özgüven, zaten kendini çoktan dolaba kilitlemiş oluyor. Tırmala dur ondan sonra kapıları…

İşte böyle zamanlarda birileri bizi şöyle iyi bir pohpohlasa? (bkz: Vega / Poh poh perisi). Olmadı kendi kendimize yapsak. Deneyelim:

Ben de biliyorum canım göbek yaptığımı, kaburgalarımın dışarıda olduğunu ve profilden Fatih Sultan Mehmet e benzediğimi (başlangıçta bir sorun var sanırım) ama bacaklarım güzel şerefsizim. Hem uzun bile sayılır (tabi benim boyuma göre). Maşallah sütun gibi meretler. Oh yeme de yanında yat. (abarttık galiba biraz).

Ya, adı üstünde deneme arkadaşım. Bir de şöyle deneyelim:

Aslında çok zeki ve çevik bir insanım ama hepsini birden kullanmıyorum ki etrafımdakiler bunalıma girmesin. (höh, yavaş!)

Olacak olacak, çalışmak lazım. Kendime çikolata falan mı alsam şımartmak için? Gerçi az önce İcocuğumun uğur böcekli 30 yaş kurabiyesini yedim ama olsun. O da ayrı bir bunalım unsuru olabilir. (ay çok yazdım bu 30 u ben, tamam sustum). O yüzden ben en iyisi başka bir yol bulayım. Kendime çiçek mi göndersem? Hayır, bana çiçek gönderecek birini bulmaktan daha kolay olduğu için. Ya biri beni yerlerden bir toplasın ya… Biz kadınlar gelemeyiz böyle kasvetlere, boğulur gideriz maazallah.