ADALARDAN BİR YAR GELİR BİZLERE

Benim gibi hayatında hiç Ada ya gitmemiş (İstanbul da 6.yılım, merak eden varsa) birinin ilk Ada seferinin düğün fotoğrafları uğruna olması da ayrı bir yazı konusu olabilir mesela. Yok, hayır, benim düğün fotoğraflarım değil, Sem’in. Kendisi yerleri süpüren siyah saçları (hayır, abartmıyorum) ile Meziki’nin merdivenlerinden süzülürken; fotoğrafçımız Gülçin de (ki kendisi ödüllü bir fotoğrafçıdır) küçücük cüssesinden beklenmeyecek resimler çekiyordu. Ben ne mi yapıyordum? Arka tarafı fotoğraflıyordum. Nasıl mı? Şöyle: damadın güğümlü, gelinin balonlu, fotoğrafçının akrobatik pozları. Merdivenlerden inerken arkalarından, piyano çalarken çaprazlarından, camda ki yansımadan, panjurun aralığından derken… O albümlük fotoğrafları değil de onların hazırlanma ve çekilme sürecini çekiyordum. (bakınız üstte ki resim) Çok da eğlendim.

Eli makine tutmayı bilmeyen biri olmamama rağmen fena fotoğraflar çekmemişim. Acaba bunu mu meslek edinsem? Asıl fotoğrafları çeken değil de, fotoğrafların çekilişinin fotoğraflarını çeken kişi! Suyunun suyu olacağım yani. Düşünebilirim. Var mı sahne arkasını belgelemek isteyen?

Ada ya gelince, sanki biraz İzmir gibi. Deniz havası, midye-bira, turist kalabalığı, şortlar, elbiseler, şapkalar, eski evler, atlar, faytonlar, dondurmacılar, lokmacı, oteller, pansiyonlar, bisikletler, yokuşlar, tepeler, güller… Güzel, ben sevdim. Dolaşması, yemesi, içmesi… Bende o meşhur, ayakkabılarımı atıp yalın ayak dolaşma isteğini uyandırdı (meşhur çünkü gelince yapıyorum). Sanki iskeleden cup diye denize giriverecekmişim gibi. Hava da nasıl güneşti şansımıza. Sanırsınız yaz! (Hayır, bu mevsim biliyorsunuz yaz değil artık. Bahardan bozma bir şeyler)
Ama çok gezecek vaktimiz olmadığı için ben bütün bunları iskeleden otele çıktığımız yokuştan ve inip yemek yediğimiz zaman aralığından edindim. Düşünün, daha bir de gezsem neler anlatırım size…