Son bir aydır sürekli yaptığım yanlışları, hayatımda ki yanlış insanları düşünmekle, onlarla uğraşmakla, bir şeyleri içimden temizlemeye çalışmakla o kadar meşguldüm ki; elimde varolanları unutmuşum. Hep aynı hatayı yaparız ya aslında. Hani "ya ben neden bu salak kırmızı elbiseyi aldım ki, zaten giymeyeceğim hiç bir zaman, bir de o kadar para verdim, yuh bana" diye hayıflanıp duracağınıza dönüp dolapta kaç zamandır öylece duran o canım, güzelim yeşil elbiseyi görmek gibi. Ya at gitsin zaten o kırmızı elbiseyi Allah Allah! Benim zaten mis gibi elbisem var, oh nefis!!
Demem o ki, benim hayatımda mis gibi insanlar var zaten. Ne diye kanırtıyoruz ki o zaman hala birilerini hayatımızda tutmak için. Olsa da olur olmasa da oluru görmek için olmayacak şeyler olması lazım illa değil mi? Eski model televizyonlar gibiyim; algılar ancak vurunca açılıyor.
Kıymetlim çok maşallah.
Alakasız zamanlarda alakasız yerlerde olsak bile, yüzlerce kilometre öteden bana kendini hissettirenler var. Birinin sesini duyduğunda yüzüne gülümseme yayılması ne kadar güzel bir histir yahu! Korkmadan koşarak yanına gidebilmek, ağız dolusu küfür savurduğunda seninle beraber küfür edeceğini bilmek, yazdığın bir kelimeden dahi o an ki ruhunu okuyana yazmak...
Herkes iyi ki var, onlar var olduğundan zaten batıyor ötekiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder