DORY

Sabahtan beri kafamın içinde Sıla çalmakta: bi' baktım sabah olmuş...

Dün bir kere daha düşündüm nasıl olupta bu kadar unutkan bir insan olabildiğimi. İşle ilgili şeyler beynimin o kadar büyük kısmını kaplıyor ki; -zaten kaplaycak aslında çok fazla kısım olmadığından- geriye de az bir yer kalıyor tabi. Buncacık yere de ben, günlük hayatımı sığdırmaya çalışıyorum. insanları aramayı, bir şeyleri almayı, yapmayı unutmam bu yüzden. Geçenlerde eski iş arkadaşımın hamile olduğunu duydum, kızı arayıp "ayyyyyyy inanamıyorum, teyse mi olcaz şimdieee" şeklinde geyik yapmak istiyorum ama sürece bak: aramaya karar verdikten sonra aramayı hatırlamam 2 hafta, elimde telefon "a-aa ben numarasını kaybetmişim onun" bulgusundan sonra bir 1 hafta daha, numarasını bulabileceğim insan düşünerek geçen 1 hafta ve sonuç: çocuk doğdu doğacak, ben artık ilk yaşgününde falan tebrik ederim sanırım!
Bu, her işte bu şekilde ilerliyor. İnsanları da bezdirmekten dolayı alıştırdım bu duruma sanırım. Benim bir şeyleri yapmama nedenimin başka bir şeyler değilde, balık hafızam olduğunu öğrendiler yani. Ya gerçekten ama Finding Nemo da ki Dory gibiyim:
-selam ben Dory, arkadaşımın oğlu Chico yu arıyoruz
- Nemo!!!
- ah evet Nemo. Ne diyordum, ha arkadaşımın oğlu Bingo yu arıyoruz
- Nemo!!!
Ya bak şimdi hatırladım, kızın elbisesi 3 haftadır bende duruyor. Yuh diyorum başka da bir şey demiyorum!