KARIŞIK KURU PASTA

Bir gün kala, son söyleyeceklerimizi toparlayalım:

Bugün canım çok sıkkın. Benim canım kolay kolay sıkılmaz, ona göre hesap edin işte. Ama sıkılınca da bir şeyleri değiştirmeden rahatlayamam. Saç sakal oynayacak halim yok artık. Ya saçımın yarısı açık mavi, muhabbet kuşu gibi kafamın arkası daha ne oynayayım! Dün az daha kaşımı deldirecektim de son anda aklım başıma geldi. O ses var ya, o konuştu: “Yuh artık devenin nalı! Otuz bir yaşına giriyorsun ve tutmuş kaşımı deldireyim mi diyorsun? Sen bundan sonra ancak ve ancak, neyse susuyorum. Yok vazgeçtim ulan susmuyorum. Sen var ya sen….”
Uzatmayalım, bu iç ses baya bir çemkirdi bana anlayacağınız. Ama haklı şimdi o da. Benimle beraber otuz bir senedir, saçma sapan şeylerin içinde kaldı. Bazı şeyler baya bir içinde kaldı. O yüzden üzerine bir bıkkınlık, bir sıtkı sıyrılmışlık gelmiş olabilir. Tabi o biraz da, yaş ilerledikçe benim olgunlaşacağım gibi “tuhaf” bir umuda sahipti. Ah hayal kırıklığı, sen ne acı bir şeysin!
Hayal kırıklığı demişken, neyse, demeyeyim değil mi. Artık bir şey demeyeyim. De işte, ne bileyim... O kadar isterdim ki ve o kadar dilerdim ki bu gece en azından görmeyi. Ya tamam, biliyoruz, kakmayın kafama mantıksızlığını ve olmazlığını. Ben de "isterdim" dedim zaten. Her istediğim olsaydı bunları yazıyor olmazdım. Hatta burada yazıyor da olmazdım. Yok lan, yine de burada yazardım. Ama benim doğum günüm daha doğrusu gecem, neyse işte ve bu gece ki nöbet hepsinden daha uzun sanki. O yüzden böyle kem küm ediyorum. “E tutma o zaman” demesi kolay. Askerliğimi yakamam ben, kusura bakmayın. Teskereye daha var. Zaten benim gibi şaşkalozların askerliği ömür boyu sürer. Bu cephe biter yenisi açılır. Ben muhabereyi kaybetmişim baştan. Ay ne kadar arabesk oldum ben böyle! Patlat oradan bir 9/8 lik!
Patlatacağız zaten canlarım, endişelenmeyin. Cumartesi gecesi, Nevizade’den yükselen “haydi lilililililililili yar” ların bir kısmı ben ve ekibime ait olacak. İnşallah. Umarız. Dileriz. Hazırız.
Yarın büyük gün, siz hazır mısınız?