VENEDİK'TE FINDIKKIRAN

"La ben Venedik'i yazmadım!" dedim kendi kendime bu sabah. Tabi ki Venedik'in bir yeri eksilmedi bu yüzden. Ayrıca Türk turistlerin en çok gittiği bir kaç şehirden biri olduğu için internet binlerce öneri ve yazı ile dolu zaten. Ama nasıl çok kötü olduğunu bildiğimiz halde sırf seriye olan sadakatimizden Terminatör 3'ü izlediysek Venedik'i de yazacağız. Yalnız şehir güzel, bir yanlış anlaşılma olmasın.

Floransa'dan trenle Venedik'e geçmek yaklaşık 2 saat sürdü. Bu arada bu hızlı trenler baya konforlu. Bileti internetten alırsanız ucuza da geliyor. Sonra yayıla yayıla (gerçekten), etrafınıza baka  baka yolculuk edebiliyorsunuz. Temiz, güvenli, makul.

Venedik'e vardıktan sonra bir gün önce kalacağım pansiyonun sahibinin bana attığı yol talimatı ve haritayı açtım ve valizimi çeke çeke yürümeye başladım. Gelin görün ki bu şehir, benim gibi hali hazırda zaten yol-yön bilgisi olmayanlar için tam bir sınav! Her yer su, her yer kanal, her yer köprü ve kim nereye çıkıyor vallahi belli değil! Ama güzel şehir. Güzelden öte tuhaf bir şehir. Her yeri suya çıkan, köprülerle bağlanmış daracık sokakları olan, eski ama görsel olarak izlemesi zevk veren binaları ile gerçekten değişik bir şehir. 

Yirmi köprü -ki yarısı ters yöne- geçtikten sonra otele ulaşınca valizi atıp hemen dışarı çıktım. Elimdeki haritada görülmesi gereken yerler işaretliydi ama o gün için istediğimin bu olmadığına karar verdim. Hava güzel ve güneşliydi. Ben de haritayı çantama tıkıp nereye gitmeye çalışırsam çalışayım zaten olacak olanı yapıp kaybolma üzerine bir güne başladım. İnanın Venedik'i gezmenin en güzel yolu bu. Rastgele o köprüden o köprüye atlayarak dolaşın. Her zaman güzel bir yerlere çıkacaksınız. Ayrıca çok kaybolmak istemezseniz şehrin her yerinde asılı olan San Marco Meydanı tabelalarını takip ederek direk meydana da ulaşabilirsiniz.

Pek çok kaynağa göre dünyanın en güzel meydanlarından biri sayılıyor San Marco Meydanı. Ben, meydanı ikinci gün biraz daha planlı gezme safhasına bırakmıştım. İlk gün o aylak gezmelerim beni meşhur Rialto Köprüsü'ne çıkardı. Çantamdaki minnak köpüklü şarap ve plastik bardağımla suyun kenarına oturup milyonlarca turistin etrafta gezinip sağa sola bakmak yerine fotoğraf çekmek için harcadıkları zamanı izledim. Bu arada bu bahsi geçen milyonlarca turistin yarısı Türk, kalan yarısı da Rus! Ülkemize bir süredir gel(e)meyen Rus turistler nereye gidiyor sorusunun cevaplarından biri İtalya. Diğeri de Phuket ama bunu daha önce anlatmıştım, bir zahmet okuyuverin. 

Bana bunlardan daha ilginç geleni ise Venedik'in simgesi olan (ve çok pahalı olan) gondollara binenlerin sadece Uzakdoğulu turistler olması oldu. Tüm gondollar Çinli, Japon falanlarla doluydu ve hiç de öyle sandığım gibi romantik romantik çiftler halinde gezenler yoktu. Sanırım, bir yerin aşırı turistik bir hale gelmesi orayı çekici kılan unsurları etkisiz hale getirebiliyor. 

Bu arada Venedik'te bir sürü maske dükkanı var, hani şu meşhur festivalde taktıkları maskeler. Bunların çoğunda kendi maskenizi yapabiliyorsunuz da. Bazıları inanılmaz işçilikler içeriyor. Taşlar, simler, tüyler, el boyamaları ile bakmaya kıyamazsınız. Bu maske yapan-satan dükkanların yarısının vitrininde Eyes Wide Shut (Gözü Tamamen Kapalı) filminin maskelerini yaptıklarında dair iddialar var; ilk gördüğünüzde "oha" diyorsunuz da sonra bir kaç dükkanda daha görünce "he okey" deyip geçiyorsunuz.

Bazilikası, gözetleme kulesi ve bütün meydanı çeviren ofislerden oluşan dev yapısıyla hakkını verelim ki gerçekten etkileyici olan San Marco Meydanı, efsaneye göre bir tek Casanova'nın kaçabildiği hapishanesi ile Dükler Sarayı, üzerinden mahkumların geçirildiği ve mahkumların Venedik'i son görebildikleri yer olduğu için bir ah çektikleri Ahlar Köprüsü benim aklımda kalan güzel yerleri oldu. Bu tarihi turun öğleden sonrası tam bir sağanak yağmur bastırdığı ve akşama kadar dinmediği (batar mıyız lan dedirtecek kadar çok yağdığı) için bana barın birine sığınıp içmekten başka yapacak bir şey de kalmadı. Mekanın deli garsonu, sokaktaki delinin de bara sığınması derken akşama doğru bardan hepten tımarhaneye dönünce azcık diner gibi yapan yağmuru fırsat bulup mekan değiştirmeye karar verdim. Sonrası da ayrı cümbüş! Önünden geçtiğim başkabir barın birinden öyle hareketli bir müzik ve kahkahalar geliyordu ki dayanamayıp içeri bir bakmak istedim. İyi ki girmişim; çok tatlı bir gay çiftin bekarlığa veda partisinin ortasına düşüverdim. Ben ne kadar kenardan izlemek istediysem de onlar buna izin vermediler. Aileleri, arkadaşları ile beraber yaptıkları evlilik (İtalya'da geçen sene yasalaştı) kutlamalarına kendilerine bir adet Tarkan şarkısı çalıp (Kiss Kiss ya da nam-ı diğer Fındıkkıran) hepsini oynatarak dahil oldum. Berbat bir kültür elçisiyim, biliyorum, üzerime gelmeyin. 

İtalya'daki son akşamı da bu deli dolu tiplerle geçirdikten sonra bir gece pizzası yiyip (bkz: neden tatilde kilo aldım) sabahın körü treninden önce uyumaya otele döndüm. Zira dönüş uçağım, Venedik'ten alırsam dört katını ödeyeceğim için vazgeçip rotamı yönelttiğim Milano'dandı. 

Sonuç olarak İtalyanlar eğlenceli insanlar. Yemeyi içmeyi, muhabbet etmeyi seviyorlar. Şehirleri güzel, yemekleri güzel, iklimleri güzel. Beni hayal kırıklığına uğratmadılar hatta geçirdiğim son bir kaç aydaki bazı şeyleri daha iyi anlamamı bile sağladılar. O da bana kalsın... 

Yine gidip yine göreceğim eminim. Özellikle de kalbimde ayrı bir yer edinen sevgili Floransa'yı... Fırsatınız olursa siz de gidin görün falan ama tek bir uyarım var; yola çıkmadan önce en az bir kaç kilo vermiş olun. 

Ciao!