DÜZ MANTIK

Aşık insanlarla ilgili bir tespitim var: dünyadan soyutlanıyorlar. Ciddiyim. Nasıl yani derseniz şu şekilde: dünya yıkılıyor umurlarında olmuyor.

Japonya’da 8 şiddetinde deprem olmuş,  Arap baharı gelmiş-geç(eme)miş, Rusya’da uçak düşmüş,  Suriye sınırında bomba patlamış, kırk yıllık Esad, Esed olmuş, İmralı diye birisiyle görüşmelere başlanmış, Grup Yorum elemanları sağır edilmiş, kolu bacağı kırılmış, Kuzey Kore nükleer denemelerde bulunucam derken küçük ve tatlı bir atom bombası patlatmış, ilaç firmaları çok para harcadıkları halde bir halta erişemedikleri için Alzheimer tedavisini aramayı bırakmışlar, kabine revize olmuş, dört bakan değişmiş,  Hindistan’da 23 yaşında bir genç kız toplu tecavüz sonucu ölmüş, Toktamış Ateş vefat etmiş, Müslüm Gürses komadan çıkmış, Kıvanç Tatlıtuğ ve Azra Akın ayrılmış, Gotye iki tane Grammy kazanmış, Celal ile Ceren imdb’den 1,7 puan almış, Tarantino western film çekmiş, Jodie Foster sinemayı bırakmış…….

E? Yüzlerindeki bakışın değişmesi ve bu konulara ilgileri en fazla 30 saniye; sonra aynen kaldıkları yere geri dönüyorlar. Hacı yatmaz gibiler; ne kadar eğerseniz eğin, eski yerlerine geliyorlar. İnanılmaz bir konsantrasyon! 

Böyle dediğime bakmayın, ben de öyleymişimdir belki. Etraf kaynarken, dünya yanarken, ülke çalkalanırken benim gündemim sadece "bana neden mail atmadı ya bu sabah" olmuştur zamanında belki. Hiç derdim yokmuş ya da dertsiz başıma dert arıyormuşum gibi, iki kaşın kalkışına takılıp bir koca gece uykusuz kalmışımdır belki.Yani...

Zaten mantık yürütürsek: Aşk, aptallıktır. Aptallık, mutluluktur. Aşk, mutluluktur. Mutlu günler bittiğinde geriye sadece "aptal mıydım ben acaba" sorgusunun kalmasının nedeni de bu temeldir. Yani...