ZÜRAFALARIN BENEKLERİ

İnsan yaşlandıkça açıkları daha da bir belirginleşiyor sanırım. Saçma bir cümle oldu, daha az saçma anlatmaya çalışayım: insan yaşlandıkça, açıklarını daha kolay belli etmeye başlıyor.

Güçlü durmak zorlaşıyor, güçlü olmak da. Daha çok destek arıyor ve daha çok onaylanmak istiyorsun. “Ben kimseye bir şey ispat etmek zorunda değilim”  den,  “Kendimi anlatmam lazım” a geliyorsun. Daha kolay alınıyorsun ve daha kolay kırılıyorsun. Ama o kırgınlıkları daha zor belli ediyorsun. Çünkü orada devreye başka korkular giriyor: Yalnız kalmak bir seçenek olmaktan çıkıyor.

Zamanında ucundan da olsa açığını gösterdiklerin o açıklardan gedikler ve hatta çukurlar ve hatta kraterler yaratmışsa; en ufak şeye bile savunma mekanizması ile karşılık veriyorsun. İncinmişlik en büyük paranoya sebebidir. Muhatabına bakmadan yargılar.

Bütün zürafaların benekleri birbirinden farklıymış.  Parmak izi gibi. Kimse kimseye benzemiyor ama herkese aynı zürafa gibi davranıyoruz ya; ondan diyorum bunu. Bir önce gelip ortalığı dağıtanın dağınıklığından bir sonraki sorumlu değil.

Ha bazen benim gibi nedense dağınıklığı çok sevenler arka arkaya denk gelebilir ama o zaman hatayı biraz da kendinde aramak lazım. Ben manyak mıknatısıysam; doğa ne yapsın? Demiştim ya; bir ordu adamın içine koysalar beni, içlerinden en dengesizini seçerim.

Baktım ki her şeyi tamir edememişim. Ele dağıtacak akılda üzerime yok ama ben aklımın bir köşesinde hala bir şeylerle barışamamışım. Yaş kemale erse de kafanın kamillikle uzaktan yakından ilgisi yok. Gerçi kapattığımız oyukların sayısı yabana atılmaz ama iş bitmemiş.

Bundan sonra ne zaman incinen yerlerinizde bir deja vu hissine kapılırsanız; zürafaları düşünün. Böyle beş metrelik ama bir o kadar narin, sessiz, yavaş zürafaları. Salına salına geçsinler önünüzden. Beneklerine bakın, iyi bakın.