CANAVAR

Uzun ve sessiz boşluklardan sonra kırık dökük cümleler kurmak gibi. O kadar kırık ki; kelimeler yan yana geliyor ama yan yana duramıyor, sağa sola düşüyorlar. Yapıştırmak istiyorum yerlerine hatta tutkallamak. Çünkü düşenlerin yerine koyacak yeni cümlelerim yok. O cümleleri kuracak takatim yok.

Kafamın içinden geçen gemi çoktan açık denize vardı. Yolu açık olsun… Ben limanı sakinliğe ulaştırdık diye sevinirken; içimdeki canavar sessiz sessiz soluk alıyor, duyuyorum. Olmayacak yerlerde dürtüyor beni. Olmayacak insanlar için göz kırpıyor.

Olmayacak insan yoktur derdim ben hep ama varmış; öğrendim. Olamayacak değil olmayacak insan var. Olmayacak çünkü olması anlamsız. Olsa da olanlar olmasını istediğin şeyler değil. Hep bir şeyler eksik, bir şeyler yanlış, bir şeyler saçma ve içimizde hep bir kuşku. Ha sen bunu en başından bildiğin halde, bir şekilde beş duyun da deforme olmuş olduğundan, reddedersin ama inkâr, her zaman gerçeklere çarparak sona erer.

Raşitik bebekler gibi yürütürsün bir şeyleri, çarpa çurpa ama bilirsin ki sonu yok. Boşluk var ve o boşluğu sonsuzluk gibi yorumlarsın. Böylesi kolayına gelir. Kolayına kaçarsın çünkü bir yerlere kaçman şarttır. Zamanında duayı eksik ya da yanlış ettiğin için şimdi de mecbur amin demektesindir.

Her şey  aslında en başında gözünün önünden geçer insanoğlunun. Bu yüzden olmayacak insan diye bir şey vardır. Sen izlediğin bu filmin sonunu sanki değiştirebilecekmişsin gibi giriverirsin işin içine ama daha ikinci sahneden sonra anlarsın ki bu film, o film. Ve evet, öyle bitiyor.

Şimdi, sevgili canavar, ben yorgunum. Daha fenası bıkkınım. Sıyrılmış bir sıtkım var. Her seferinde olmayacak ve hatta olmaması gereken insanlara bulaşmış olmaktan kaynaklı biraz sıkkınım. Sen yine o koca ve tüylü elinin uzun yeşil tırnaklarıyla beni omzumdan falan iteliyorsun, dürtüyorsun farkındayım ama yok. Valla halim yok. Başım ağrıyor. Ben sırtımı dönüp uyuyacağım.