Ah be annem be, ah be annem...
Gaza boğulduk, coplandık, tutuklandık, yerlerde sürüklendik ama dedik ki susmamak lazım, bağırmak lazım. Neden mi? Çünkü bu ülke, bu halk daha özgür daha normal bir hayatı hak ediyor. Ve gerekiyorsa bunun için savaşmak lazım.
Ah be annem be, ne pis yanılmışız!
Kimsenin daha özgür ya da daha normal bir hayat istediği yokmuş ki... Herkes halinden memnunmuş, hem de ziyadesiyle. Ceplerinden alınan paraların, önlerinden alınan rızıklarının, ellerinden alınan geleceklerinin bir önemi yokmuş. Bugün yarın savaşa girecek olmak, bu yüzden çoluğundan çocuğundan olabilecek olmak umurlarında değilmiş.
Çünkü binlerce yıllık İslamiyet'in ne hikmetse tek bir adamın koruması altında olduğuna, o giderse töbe haşa koskoca dinin bu topraklardan silineceğine inanmışlar; ve tek önemli şey de buymuş. Öyle ki o adam hırsızlığı yedi cihandan duyulmuş oğlunu elinden tutup balkonda kendilerine gösterdiğinde avuçları patlarcasına alkışlamışlar. Aynı adam aynı balkondan "savaş!" naraları attığında alkışlamışlar. Alkışladılar...
Ah be annem, hiç bir cop o alkışlar kadar canımızı yakmadı bence. Hırsız var, katil var yetişin dediğimiz yerde alkışa tuttular ya...
Bunca zamandır yitirmediğimiz umudumuzun dibine kibrit suyu döktüler ya...
Ama ben hep inandım, hep inanacağım. Az da olsak var olduğumuz sürece...
"Bu dünya ne sana ne de bana kalmaz; Sultan Süleyman'a kalmadı böyle hiçbir kitap yazmaz"
Her şeye rağmen umudumuzu yitirmemek lazım.
YanıtlaSilKendi ülkeme yabancılaşmaya başlasam bile...